Αυτό το δάσος βρίσκεται στο κέντρο της πόλης |
Βλέποντας και ζώντας για λίγο το Βερολίνο δεν άντεξα να μην το συγκρίνω με την καθημερινότητα μου στην πόλη του Άνθιμου,του Παπαγεωργόπουλου και του Ψωμιάδη..Μια πόλη με πολλά άσχημα κτίρια (η γνωστή αντιπαροχή στη δεκαετία του 70 έδωσε μεν στέγη σε πολύ κόσμο, άλλα γέμισε τις πόλεις με αντιαισθητικές πολυκατοικίες), με πολύ κακό σύστημα μ.μ.μ., με κίνηση στους δρόμους όλο το 24ώρο, χωρίς πάρκα και πράσινο (έχει πλάκα που κάνουν κανά μικροσκοπικό παρκάκι, βάζουν και λίγο γρασίδι και γράφουν στις πινακίδες να μην πατάμε..Ρε βλάκες το γρασίδι είναι για να το πατάμε και να αράζουμε..Σε λίγο θα το βάζετε και σε γυάλες να το παίρνουμε μόνο μάτι),χωρίς ποδηλατόδρομους, χωρίς τίποτα..Μια πόλη που σε κουράζει καθημερινά..Σου ουρλιάζει στο αυτί : "Φύγε μακρυααα.."..
Κατάθλιψη σε πιάνει όταν σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να είναι μια ελληνική πόλη σαν την Σαλονίκη..Γιατί το Βερολίνο σαν τοπίο είναι μια πεδιάδα με έναν ποταμό..Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με θάλασσα και βουνό και ωραίο καιρό όλο τον χρόνο..Θα μπορούσε να ήταν μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης..Αλλά εδώ ακόμα και στο 2010 συνεχίζουν να χτίζουν τις νέες περιοχές της πόλης χωρίς κανένα σοβαρό σχέδιο με πολυκατοικίες καρμπόν, χωρίς ίχνος αρχιτεκτονικής φαντασίας..
Και έτσι συνεχίζεται η καθημερινότητα μας μέσα στην απαίσια πόλη..Όλοι να τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε μια πόλη που ουρλιάζει..ΦΥΓΕ..
Συννεφιά σήμερα, οπότε ο πρωινός καφές ξεκινάει με συνοδεία μουσικής..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου