Σκέψεις ενός 18χρόνου για το σχολείο

Παραθέτω αυτούσιο ένα κείμενο του 18χρόνου ανιψιού μου με αφορμή την κατάληψη που έγινε στο σχολείο του αυτές τις μέρες:

Πολύ εύκολο να ψηφίσεις κατά, πολύ εύκολο να απειλήσεις μαθητές με αποβολή, πολύ εύκολο να είσαι γονιός και να έρθεις να βρίζεις τους καταληψίες-αλήτες. Γιατί για αυτούς είσαι αλήτης, ένα ρεμάλι που έτσι επειδή γούσταρες έκλεισες το σχολείο. Κανείς όμως δεν βλέπει το γιατί να γίνονται όλα αυτά. Γιατί κλείνει το σχολείο; Γιατί χαίρονται όλοι οι μαθητές όταν κλείνει το σχολείο; Γιατί όλοι μισούν το σχολείο; Κανείς δεν έκατσε να δει το πρόβλημα από την ρίζα του. Δεν είδαμε ποτέ κανέναν να έρχεται και να ρωτάει το πιο απλό ‹‹γιατί γίνεται κατάληψη;››. Επιπλέον πολύ μαθητές λένε ‹‹ε, εντάξει έχει πρόβλημα η παιδεία, εγώ θα την αλλάξω; ››. Όχι βέβαια! Ένα σχολείο δεν θα αλλάξει τίποτα, λογικό. Όλοι μαζί όμως; Όλοι μαζί με μαζικές καταλήψεις, πορείες, συγκεντρώσεις; Τότε ναι θα αλλάξουν πολλά. Όλοι νοιάζονται για τις εκδρομές και για το αν το παιδί του θα είναι πρόβατο και όχι καταληψίας. Σταματήστε επιτέλους να νοιάζεστε μόνο για τις εκδρομές. Η ζωή σας δεν κρίνεται από το εάν θα πάτε εκδρομή αλλά από την παιδεία. Επίσης γονείς σταματήστε να κάνετε, αυτό που τόσα χρόνια έχετε μάθει να κάνετε καλά, να κατακρίνεται ότι δεν σας αρέσει χωρίς να το επεξεργαστείτε. Ελάτε μία μέρα στο σχολείο να δείτε από κοντά τα προβλήματα να μας ρωτήσετε γιατί δεν θέλουμε τα σχολείο. Ποτέ όμως δεν είδα ούτε έναν, να έρθει και να μας μιλήσει και να προβληματιστεί μαζί μας. Ποτέ κανένας καθηγητής δεν νοιάστηκε για το εάν μας αρέσει το σχολείο, το πώς γίνεται το μάθημα. Όλοι σας νοιάζεστε μονάχα για να βγάλετε την ύλη για να μην σας κάνουν παρατήρηση από το υπουργείο. Όλοι θέλετε να περάσει γρήγορα η ώρα και να πάτε σπιτάκι, δίχως όμως να μάθετε τίποτα απολύτως στα παιδιά, στα δικά σας παιδιά. Δεν είδα όταν έχουμε κατάληψη να έρχεστε και να σας απασχολούν τα προβλήματα μας. Το μόνο που κάνετε είναι να ζητάτε κάποιον υπεύθυνο ή να σπάσουμε την κατάληψη (αφού πρώτα μας απειλείτε) και να ζητάτε να γίνει δημοκρατική ψηφοφορία υπέρ ή όχι της κατάληψης. Να την βράσω την δημοκρατική ψηφοφορία. Όταν δεν μας αρέσει το μάθημα δεν αλλάζετε κάτι, όταν αποβάλλεται μαθητής δεν κάνετε συμβούλιο. Ωραία ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ δημοκρατία, να την χαίρεστε. Τέλος γονείς μην βρίζεται μόνο, ελάτε κοντά μας. Ήδη με τις επιλογές σας τόσα χρόνια τα κάνατε χάλια, τουλάχιστον βοηθήστε μας ή διαφορετικά αφήστε μας να αλλάξουμε εμείς αυτή τη σάπια ζωή που το μόνο που δεν κάνουμε είναι να ζούμε. Θέλουμε ένα καλύτερο κόσμο, δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μόνο τα παιδιά σας. Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.

Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ. Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και
περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε. Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ. Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δε βγαίνουν έξω: ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ. 

                                                                                                                                        ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.

Και μια ενδιαφέρουσα εκπομπή για την παιδεία που πρέπει να μας προβληματίσει όλους:

.

Cities..

Πριν κάποιους μήνες έτυχε να πάω στο Βερολίνο για 10 μέρες..Εκεί είδα μια πόλη που σου ψιθύριζε στο αυτί : "Μείνε εδώ..Είμαι μια πόλη για να γουστάρεις να μένεις".. Γιατί οι τύποι φτιάξανε μια πόλη που παρέχει στον κάτοικο απίστευτες ανέσεις και ποιότητα ζωής..Από τα δεκάδες πάρκα και τους ποδηλατοδρόμους, μέχρι τα μέσα μαζικής μεταφοράς (Το μετρό παρασκευή και Σάββατο λειτουργεί όλο το βράδυ),τα όμορφα κτίρια, την έλλειψη κίνησης και πολλά άλλα..Και δεν είναι η μόνη πόλη στην Ευρώπη που είναι έτσι..

Αυτό το δάσος βρίσκεται στο κέντρο της πόλης

                                    

                                        
Βλέποντας και ζώντας για λίγο το Βερολίνο δεν άντεξα να μην το συγκρίνω με την καθημερινότητα μου στην πόλη του Άνθιμου,του Παπαγεωργόπουλου και του Ψωμιάδη..Μια πόλη με πολλά άσχημα κτίρια (η γνωστή αντιπαροχή στη δεκαετία του 70 έδωσε μεν στέγη σε πολύ κόσμο, άλλα γέμισε τις πόλεις με αντιαισθητικές πολυκατοικίες), με πολύ κακό σύστημα μ.μ.μ., με κίνηση στους δρόμους όλο το 24ώρο, χωρίς πάρκα και πράσινο (έχει πλάκα που κάνουν κανά μικροσκοπικό παρκάκι, βάζουν και λίγο γρασίδι και γράφουν στις πινακίδες να μην πατάμε..Ρε βλάκες το γρασίδι είναι για να το πατάμε και να αράζουμε..Σε λίγο θα το βάζετε και σε γυάλες να το παίρνουμε μόνο μάτι),χωρίς ποδηλατόδρομους, χωρίς τίποτα..Μια πόλη που σε κουράζει καθημερινά..Σου ουρλιάζει στο αυτί : "Φύγε μακρυααα.."..

Κατάθλιψη σε πιάνει όταν σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να είναι μια ελληνική πόλη σαν την Σαλονίκη..Γιατί το Βερολίνο σαν τοπίο είναι μια πεδιάδα με έναν ποταμό..Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με θάλασσα και βουνό και ωραίο καιρό όλο τον χρόνο..Θα μπορούσε να ήταν μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης..Αλλά εδώ ακόμα και στο 2010 συνεχίζουν να χτίζουν τις νέες περιοχές της πόλης χωρίς κανένα σοβαρό σχέδιο με πολυκατοικίες καρμπόν, χωρίς ίχνος αρχιτεκτονικής φαντασίας..

Και έτσι συνεχίζεται η καθημερινότητα μας μέσα στην απαίσια πόλη..Όλοι να τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε μια πόλη που ουρλιάζει..ΦΥΓΕ..

Συννεφιά σήμερα, οπότε ο πρωινός καφές ξεκινάει με συνοδεία μουσικής..